Je moet het zelf oplossen. Toch?

Een paar maanden voor mijn diagnose; ik heb een afspraak en ik had vijf minuten geleden al in de auto moeten zitten. Voor de duizendste keer loop ik de trap op. Boven dan maar weer zoeken. Waar. Zijn. Die. Sleutels. ????

Hoe kan het nou, want ik weet zeker dat ik ze net nog in mijn handen had. Het zweet staat op mijn rug en koortsachtig zoek ik op alle plekken waar ik net ben geweest. Waar ik denk dat ik ben geweest. Want zeker weten doe ik het niet. Was ik nou wel of niet in de badkamer net. Hoe kan ik dat nou vergeten zijn? Niet alleen mijn sleutels kwijt, maar ook mijn verstand.

Geïrriteerd loop ik terug naar beneden. Midden op tafel lacht mijn sleutelbos me toe. Tjonge jonge. Compleet over het hoofd gezien net. Pff. Gek wordt ik van mezelf. Ik, die altijd alles zo netjes op orde had. Nou ja, tot op zekere hoogte. Op tijd op mijn werk komen was nog wel een dingetje. Ik moest altijd rennen en vliegen, maar vaak was ik er net op het nippertje. Ook vergat nog wel eens boodschappen te halen. Maar door mijn improvisatievermogen vond ik altijd wel een uitweg.

Ik weet nog dat ik een keer ’s morgens pannenkoeken voor het ontbijt had, omdat ik echt helemaal niets anders meer in huis had. Best leuk, een keer iets anders bij je ontbijt.

Maar goed, ik stop de sleutels in mijn zak en loop naar de auto. Toch eens vragen hoe andere vrouwen dat doen. Iedereen is toch wel eens wat kwijt? Maar ik ben wel heel vaak wat kwijt, is dat niet raar?

Zou ik dan toch ADHD hebben? Nee joh, dat kan toch niet. Ik slaap gewoon een beetje weinig. Met drie kinderen onder de vier is dat ook niet raar. Iedereen is tijdens die tropenjaren aan een stuk door alles kwijt. Nee, ik heb echt geen ADHD. Ik, slimme vrouw die haar zaakjes wel regelt. Die alles altijd voor elkaar krijgt. Die energie heeft voor tien, nou ja, meestal. Soms kan ik ook echt geen boe of bah meer zeggen.

Ik bel naar mijn afspraak dat ik onderweg ben en dat ik ietsje later ben. En ik besluit het zo niet langer kan en dat het geen kwaad kan om in ieder geval een ADHD-test te laten doen.

Achteraf gezien had ik de diagnose eerder moeten aanvragen. Maar ja, dat is iets met vrouwen en ADHD en uitstellen. En ook iets met denken dat je het zelf allemaal moet oplossen.

Dat hoor ik vaak van vrouwen die ik coach, dat ze er van overtuigd zijn dat ze het zelf moeten kunnen oplossen. Want, tja, iedereen is toch wel eens haar sleutels kwijt??