“Een echt zussenboek.”

Mijn zus en ik staan als “Zussen met ADHD” in een prachtig boek, met de titel “Een echt zussenboek”. Het staat vol met prachtige verhalen van allerlei verschillende zussen. Ik ben een van de ‘lucky ones’ wiens zus ook haar beste vriendin is. Zij is, net als ik, het ene moment chaotisch en het andere moment juist super georganiseerd. Zo houden we elkaar ons hele leven al mooi in balans.

Wij dachten vroeger dat iedereen zo was. Want ja, als je elkaar als referentiekader hebt, dan denk je dat het gewoon is dat je ‘altijd wat geks’ hebt. Zeker als de het grootste deel van je familie zo is, herken je de kenmerken van ADHD pas als je er toevallig op gewezen wordt.

Verdwaald op Dance Valley

Ik weet nog dat we midden jaren ’90 een keer verdwaalden op Dance Valley. Zowel m’n zus als ik hadden nog geen mobiele telefoon. Van onze vriendengroep zijn wij de enigen met een rijbewijs en een auto (we hebben allebei een Fiat Panda), dus wij zijn de BOB. Na een paar uur dansen, rondlopen, patatje hier, watertje daar, gaan mijn zus en ik even een handdoek uit de auto halen, om op te zitten. 

Er is maar 1 uitgang; die hebben we snel gevonden. Buiten het hek zijn meerdere parkeerterreinen en al kletsend vinden we onze Pandaatjes; tot zover gaat het goed. Hoog zomer op een festival, dus wij lopen in onze korte rokjes, naveltruitjes en plateauzolen. Ja echt. Lichtblauwe zomerschoenen met plateauzolen. We hebben ook nog allebei dezelfde. Onze haren in minstens 10 knotjes gewikkeld. En allebei hetzelfde kleine tasje, met daarin een marsje en een milky way. Nou goed, auto gevonden, handdoek gepakt en terug naar de ingang. En. Daar. Ging. Het. Mis. 

‘Goh, het wordt wel rustig hier…’

In plaats van terug naar de ingang, lopen wij -nog steeds kletsend- juist van de ingang af! Met als gevolg dat we die hele ingang niet meer zien. ‘Goh, het wordt wel rustig hier he?’ zegt m’n zus. ‘Oh, en ik kan me niet herinneren dat we op de heenweg een grote weg moesten oversteken’ antwoord ik. 

Het is al tegen het eind van de middag en het wordt al wat frisjes.Na een uur lopen hebben we het echt koud. Dicht tegen elkaar aan, armen om elkaar heen geslagen, met die ene grote handdoek om ons heengeslagen. Het marsje wordt opgepeuzeld en daarna ook de milky way. En maar kletsen en lachen. 

We lopen nog een aantal kilometer rondom Spaarnwoude. Nog steeds met die spreekwoordelijke roze bril op. Want hé, dit is een avontuur dat ons gewoon overkomt. Wij kijken hier echt niet van op!

Het komt ook niet in ons op, dat dit verkeerd zou kunnen aflopen. Wat ook niet gebeurt, want alles komt goed. Na een tijdje klinkt de muziek steeds luider; yes, we zijn er! Door die ene ingang gaan we weer naar binnen en -alsof er niets gebeurd is- duiken we een festivaltent in, om al dansend weer lekker op te warmen.  

Prachtig boek

Maar terug naar het boek! Het zijn prachtige, aansprekende verhalen, zoals ‘Samen zwanger met je zus’, ‘Zieke zus’, ‘Nooit een zus gehad’ en ‘Zussen met een verschillende huidskleur’. Het is dat wij als dank voor het interview allebei dit boek al kregen, maar anders had ik ‘m zeker aan mijn zus cadeau gedaan.

Ik heb geen aandelen, maar als je voor je zus nog een mooi cadeau zoekt, dan is dit een aanrader. Of voor je moeder en háár zus, voor je schoonzus, halfzus, stiefzus, adoptiezus of natuurlijk je vriendin die voelt als een zus.  Je bestelt het boek op www.zusss.nl.

PS nog even over dat verdwalen…. die keer op Dance Valley was niet de enige keer dat we samen verdwaalden. Ook op een feest in Sportpaleis Antwerpen konden we de weg niet meer terugvinden (broodnuchter allebei!). En in een ziekenhuis liepen we eens in een verkeerde gang in, waar het heel koud was. Kijken we op het bordje, is het het mortuarium… oeps! 

PPS Heb jij ook een zus? Wat zou jullie verhaal zijn, als het in dit boek zou staan?