Haat-liefdeverhouding met tijd

Vroeger had ik een haat-liefdeverhouding met tijd. Zat ik met mijn hoofd nog in de zomer, bleek de herfst al bijna voorbij te zijn. Zomaar, onbewust aan mij voorbij gegaan! Ik had vroeger ook wel eens van die dagen waarop ik zo druk bezig was, dat ik de tijd helemaal vergat. Of andersom. Dat ik me zo bewust was van de tijd, dat ik niets meer uit handen kreeg. Hoe vaak me dat al niet in de problemen heeft gebracht!

Nog alle tijd
Ik neem je mee naar toen ik een jaar of 26 was en met het vliegtuig op vakantie ging. Twee dagen van te voren haal ik mijn koffer tevoorschijn. Ik ben trots op mezelf, dat ik zo op tijd ben.’s Avonds maak ik aanstalten om in te gaan pakken, als ik wordt afgeleid door een onwijs gave film die ik al zo lang wilde zien. Dat is reden genoeg voor mijn hersenen, om geen gehoor te geven aan de druk van het inpakken. Ik heb tenslotte nog alle tijd.

De volgende ochtend schieten mijn gedachten heen en weer tussen ‘ik heb nog alle tijd’ en ‘ik moet nu echt opschieten’. Met een vol en druk hoofd ga ik naar mijn werk. Als ik ’s avonds thuiskom, schiet ik volledig in de stress. Van alle kleding die ik wil meenemen, is maar de helft gewassen en tot overmaat van ramp blijkt mijn paspoort opeens niet meer in het goede laatje te liggen. Oh nee! Morgen ga ik al op vakantie.

Tikkende klok
Boos en verdrietig plof ik neer op bed. Wat ben ik teleurgesteld in mezelf en wat voel ik me dom. Ik heb het weer voor elkaar. Hoe kan het toch dat ik op mijn werk zo goed kan plannen en dat ik thuis zo finaal de mist inga? Waarom kan ik nou niet gewoon, heel simpel, een koffer inpakken. Net als iedereen.

Dan hoor ik, dwars door de stilte heen, de klok in de huiskamer tikken. Iedere ‘tik-tak’ bevestigt mijn falen; elke seconde opnieuw. Dat geluid geeft me zo’n opgejaagd gevoel, dat ik niets meer uit mijn handen krijg. Het is al 22.00 uur als ik met hangen en wurgen mijn koffer begin in te pakken. De volgende dag moet ik al vroeg op Schiphol zijn. Om 02.00 uur ’s nachts vind ik eindelijk ergens achterin een kastje mijn paspoort terug. Ik besef me dat het een zwaar moment wordt, als de wekker straks om 06.00 uur gaat. Uitgeput -en teleurgesteld in mezelf- val ik in slaap.

Niet dom
Wat is me dat vaak overkomen! Dat ik helemaal nerveus werd van het gejaagde gevoel dat een klok me gaf. Voordat ik wist dat ik ADHD heb, kon ik echt geen klok in huis verdragen. Ik had zelfs geen horloge om. Later leerde ik dat je door ADHD geen goed zicht hebt op tijd. En dat je soms moeite hebt om te beginnen met een taak, omdat je niet weet wat je moet doen en waar je moet beginnen. Ik was dus niet dom, het kwam door mijn ADHD. Sindsdien heb ik niet zo’n haat-liefdeverhouding meer met de tijd; er zijn ook weer klokken in huis. En nee, het probleem is niet zomaar opgelost! Maar geloof me, het is wel een stuk verdraagzamer als je eenmaal weet wat de oorzaak van het probleem is.

Tip
wees je er bewust van dat je als vrouw met ADHD vaak een verkeerde inschatting maakt van hoe lang iets duurt. Kun je niets aan doen! Maar is wel iets om rekening mee te houden.

Tip voor de fanatiekelingen 🙂
maak vooraf een planning en meet dan hoe lang je er werkelijk over doet. Je zult je verbazen hoeveel langer je bezig bent!

Wil je meer tips en inzichten, speciaal voor vrouwen met ADHD? Schrijf je in voor de nieuwsbrief.