Grenzen aangeven en keuzes maken
Het is zomervakantie en vol verwachting lopen we het terrein op van het vakantiehuisje in Drenthe. Aan de buitenkant ziet het er net zo idyllisch uit als op de website. Ik steek de sleutel in het slot en open de deur. Een muffe geur komt me tegemoet. Het eerste wat ik zie is een vieze oude bank in de gang. Terwijl ik de gang in loop, zakt de moed me verder in de schoenen.
Overal zie ik vliegen…. Heel. Veel. Vliegen.
M’n man laadt de auto uit, terwijl ik pannenkoeken bak. Er zoemen minstens 50 vliegen om me heen en ik doe net of ik het niet erg vind. Maar als ik ook nog eens vies bestek uit de la haal, gaat de knop om. Ik ben nou eenmaal -door mijn ADHD- gevoeliger dan anderen voor prikkels zoals geluiden, geur en hoe iets voelt. Dit is niet te doen. Ik roep mijn man en één blik is voldoende. We weten het allebei; wat een teleurstelling. Hier kunnen wij niet twee weken uitrusten en welverdiend vakantie vieren. Ik bericht de eigenaar dat we morgen contact willen over de voortgang van onze vakantie.
We besluiten om sowieso nog twee dagen te blijven, want we hebben de kinderen beloofd naar Plopsaland en naar Slagharen te gaan. Maar, zo zeggen we tegen de kinderen, als de vliegen daarna niet weg zijn, gaan we naar huis. Dan appen mijn schoonouders een foto van de zonovergoten tuin van hun vakantiehuis in Frankrijk. We bellen terug en vertellen het hele verhaal, waarop zij ons aanbieden om vakantie bij hen te komen vieren. Het is aantrekkelijk om meteen te gaan, maar we wachten nog even de eigenaar af. In de loop van de ochtend komt hij langs, met twee kleine apparaatjes voor in het stopcontact; lang niet voldoende om alle vliegen te verjagen. We zouden zelf nog even kunnen spuiten, maar meer kan hij niet doen zegt hij.
En dan zie ik mezelf staan. Daar in die gang, met die vieze oude bank en overal vliegen. Vooraf had ik al besloten dat we niet wilden blijven, als de oplossing niet voldoende was. En hoewel ik het lastig vind, vertel ik de eigenaar dat ik met deze oplossing geen genoegen neem. Dan zegt hij iets, wat ik totaal niet zie aankomen. Hij biedt ons als alternatief een verblijf aan in zijn andere (gloednieuwe!) huurhuis op Schier. Ik weet niet wat ik hoor. Schiermonnikoog! Wat gaaf! En omdat het huis op Schier pas over anderhalve week beschikbaar is, belt mijn man ondertussen met Frankrijk: we komen eraan!
Ik gaf geen grens aan en ging er daardoor makkelijk overheen. Als je het maar een beetje laat gebeuren, dan hoef je geen actieve keuze te maken. Best makkelijk af en toe, maar het brengt je uiteindelijk nergens. Nu gaf ik onze grens aan, maakte een keuze en het bracht ons -geheel onverwachts- naar Frankrijk en naar Schiermonnikoog, waardoor we alsnog een heerlijk vakantie hebben gehad!
Hoe werkt dat bij jou? Laat jij alles maar een beetje gebeuren? Of weet jij wat je wilt en waar jouw grens ligt?
